به نام خدا

لاَ أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ (1) وَأَنتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ (2) وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3) لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ (4) أَیَحْسَبُ أَن لَن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ (5) بلد

 به این کلمات توجه کنیم : (بلد )(ولد)(احد)(لبد) زیبائی ظاهر قرآن انسان را محو می کند تا پس از گذر از زیباترین ها شعف حضور در عمیقترین دُرها و صدف ها را هدیه ما سازد ...آیا قسم یاد نکنم به این شهر مقدس ؟ وحال آنکه تو در آن منزل داری ؟ و به پدر(حضرت آدم )و فرزند (آنچه پس از او به وجود امده ). که انسان در سختی به وجود آمده است و آیا پندارد هیچ کس بر او توانائی ندارد ؟ خداوند در چند آیا به ظاهر کوتاه خلقت انسان وعظمت آن وبه بیان دیگر عظمت خالق انسان را ذکر نموده ، وقتی به این سیر به دیده تعقل نگریسته شود چنان عظمت خداوند ونا چیزی انسان آشکار می گردد که جز تصدیق و سجده چیزی برای انسان باقی نخواهد ماند ، بیان کوتاه و مختصر است ولی یقینی که ایجاد می شود تا عمق جان می نشیند ،واین به داستان ساحرانی ماند که از زمان ایمانشان تا یقین قلبیشان و سپس مردن بر سر یقین زمانی کوتاه گذشت ،کوتاهتر از یک ساعت ،و هر آیه قرآن معجزه ائی است که می تواند در کمتر از ساعتی ادمی را به یقین برساند ومردن در پی این یقین .(هر آیه قران اژدهائی است که مکرها را می بلعد وید بیضائی که چشمهارا خیره می سازد و حتی برتر ازا ینها )

خاک - دنیا  دو پایه خلقت انسان که جزء بی ارزشترین ها است اما وقتی در دستان خداوند عظمت روح در آن دمیده می شود محل سوگند خدا قرار می گیرد ، این عظمت و ارزش ،از تبدیل خاکی بی ارزش به انسانی به معراج رسیده هویدا می شود ،وآیا حقیقتا این تبدیل سخت نیست نه از برای وجود خدا که از نوع شدنش برای انسان، و خداوند به ادم سوگند یاد می کند و به نسلی که پس از او ایجاد شده هان ای انسان پدرت اولین انسان آدمی بود از خاک بی قدر که روح در آن دمیده شد وبا همه علم ازلی وابدی وسوسه شیطان از جنت دورش ساخت به چه غره می شوی ؟ ولی از لطف خویش به این آدم سوگند یاد می کند تا دیباچه وجودمان از بی قدری فرونریزد ،تا از هیچ برخیزیم و سر به آسمان بلند کنیم که اگر نبود این حرمت داری خدا ،تا ابد در شرمی عظیم بیچاره بودیم .وقسم به این شهر به خاکی که تو انسان ( پیامبر ) در آن ساکنی که خاک از روح خدا حرمت می گیرد و جای قسم .

این انسان که سیر خلقتش بیان شد وقتی به خلف خویش نگاه می کند چه دارد جز لطف پروردگار ؟ وحال همین انسان چنان غره می شود که خود را توانا ترین می پندارد واگر نبود این ذکرهای قرآنی عاقبت همه ما اصحاب مشئمه بودیم وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19) وشایسته نار موصده عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20) ( خدایا به تو پناه می بریم از غرور که چون هوا در اطراف ما وجود دارد

بسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم

وَالْفَجْرِ (1) وَلَیَالٍ عَشْرٍ (2) وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ (3) وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ (4) هَلْ فِی ذلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ (5) فجر

قسم به صبحگاه(ابتدای صبح) قسم به ده شب قسم به فرد وجفت قسم به شب وقتی روز را روشن می کند (انتهای شب )آیا در این امور که یاد شد جای سوگند نیست ؟
آفرینش حجت ناطقه ائی است برای اثبات عظمت خدا اثبات علم و نظم و... طبیعت آیه های سخنگوی وجود خدا هستند که وجودشان برای اهل خرد سندی است بر قدرت بی نظیر خالق تنها کمی خرد وتعقل نیاز است ... آفرینش طبیعت به قدری ارزشمند است که جای قسم است و خداوند تاکید می کند آیا اینان ارزش قسم ندارد ؟ سوال خدا نه از باب پاسخگوئی ما که تاکیدی است که خدا بر همه خلقت دارد که تعقل وتفکر را می طلبد وآیا این تفکر وتعقل هر ساعتی ارزش چندین سال عبادت را ندارد که ایمان ویقین را چنان استوار می سازد که دل آرام می گیرد و جان آتش ...وقسم به ده شب و زوج وفرد که ارزش عدد نمایان می گردد که اعداد ساخته ذهن بشر یا کشف او نیست علمی است هدیه شده از اسمان برای انسان که قدر وارزشش از سوگند خدا به ان نمایان می شود ... دقت در خلقت و ظریفترین ها در خلقت ،که انتهای شب وابتدای روز در نوع و جنس با هم متفاوت است و معجزه ائی عظیم رفتن شب و رسیدن روز ...

2- مرحله ای که کوچکترین شک یا تردید یا دلخوری ، ناراحتی، نارضایتی (آشکارا یا نهان ) به عدالت و فرمان الهی که از جانب فرستادگان پاکش حکم شده = با ضعف و سستی ایمان و نشان میدهد ایمان ما پایدار نیست و حتی حاضریم ایمانمان را فدای منافع و لذت طلبی هایمان بکنیم 

3- سرانجام حساس ترین مرحله که فقط اگر مراحل قبل را با خلوص و نیّت الهی پشت سر گذاشته باشیم میتوانیم در آن سربلند باشیم مرحله ای که تقوا و توکل شخص به خداوند بهترین سرمایه اش است وبدون هیچ تردید و بی چون و چرا تسلیم فرمان الهی میشود تا بر قوّت روح ایمانش بیفزاید   

جز ایمان حقیقی و خدا ترسی  هیچ چیز دیگری نمیتواند به شخص یارا و توان ِ دوری از شهوت و آرزو و انحرافات و سستی ها را بدهد . در سایه بی ایمانی لذّات خوش آب و رنگ و زودگذر دنیوی به راحتی میتواند افسار نفس لذّت طلب و سیری ناپذیر انسان را بدست بگیرد و همچون حالت سُکر و مستی انسان رادر گیجی و سرگردانی همیشگی فرو برد (72 حجر)

الگوهای گرامی و عالی مرتبه ای مانند حضرت ابراهیم داریم که روح بلندشان و عزم و اراده راسخشان را از ایمان خالصشان به ودیعه گرفته اند و طبق آیه 57 انبیاء یک تنه و با اتّکا و توکّل به خداوند در مقابل ظلم و خیانت ضالمین وخائنین می ایستند واین سرافرازی دین ودینداریست.