بسم الله الرحمن الرحیم

سوره نساء - آیه 109

ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ جادَلْتُمْ عَنْهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا فَمَنْ یُجادِلُ اللَّهَ عَنْهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَمْ مَنْ یَکُونُ عَلَیْهِمْ وَکِیلاً 109   

آرى، شما همانا هستید که در زندگى این جهان، از آنان دفاع کردید! اما کیست که در برابر خداوند، در روز رستاخیز از آنها دفاع کند؟! یا چه کسى است که وکیل و حامى آنها باشد؟  (109)

واژگان:

جدل: خصومت ، اسم است جِدال را. مناقشه ، مناظره

ححیاه:عمر. زیست. زندگى. مقابل ممات

دنیا: مؤنث ادنى ، اگر اصل آن را «دنائت» بگیریم ، به معنى پست تر ، واگر «دنو » بدانیم ، به معنى نزدیکتر است

قیامه : مصدر قام، تاء آن تاء وحدت، به معنى بپا خاستن.

یوم القیامه:  روز قیامت،  روزى که مردگان از قبر برخیزند.

وکیل: نگاهبان . جانشین . کارساز و مدبر . از اسماء الحسنى و از نامهاى خداوند متعال است به معنى متصدى سامان بخشیدن به امور بندگان و یا به معنى ملجأ و پناهگاه است .

کفى‏: کافى است.

بر فرض که شما در دنیا از گناهکاری طرفدارى کردید و او را تبرئه کردید و گناهی را به گردن دیگری انداختید،(حتی با مدرک و شواهد محکم ظاهری و محکمه پسند!!!) اما فرداى قیامت که یوم تبلی السرائر است کیست آنها را تبرئه کند و طرفدارى نماید آیا کسى هست که کفایت کند آنها را و وکالت نماید براى آنها ؟

البته نیست و نخواهد بود و عمل هر کسى بر روی دوش خود او است...

حتی اگر گناهکاران تبرئه شوند و رسوا نگردند و خیانت آنها کشف نشود، در نظر مسلمانان که مأمور به ظاهر هستند، مثل حکم به اسلام منافق یا به عدالت فاسق، همین چهار روز دنیاست ..
اما در قیامت، در محکمه عدل الهى که خداوند مطلع بر باطن همه هست، حتی باطن افراد هم نشان داده میشود و تمام اهل محشر مشاهده میکنند... "یوم تبلى السرائر" کسى نیست که در آن محکمه برای آنان مجادله و از آنها دفاع کند و آنها را تبرئه نماید! و همچنین کسى نیست که عهده دار آنها شود و آنها را از عذاب خیانت نجات دهد ...

این آیه تنبیه افراد متقلب و حیله باز و مکار است که هر نوع تقلبى و مکر و حیله ای که داشته باشند در نهایت فائده در همین عالم دنیا برایشان کارساز است! و تمام اینها فرداى قیامت رسوا خواهند شد مگر اینکه توبه کنند و حقوق ذوى الحقوق را رد کنند و خداوند ستار العیوب عیوب آنها را مخفى میفرماید..

سوره نساء -  آیه 132

وَ لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ وَ کَفى‏ بِاللَّهِ وَکِیلاً  132

براى خداست آنچه در آسمانها و زمین است و کافى است که خداوند، حافظ و نگاهبان آنها باشد. (132)

در آیه  132 سوره نساء خداوند برای توجه دادن انسان به خالق هستی میفرماید: هر چه هست از خدا و ملک او است، و چگونه  تصور مى‏شود که کسى نیازمند باشد به چیزی که مال او و مخصوص او و از هر جهت در تحت اختیار او است؟؟؟

و از لوازم ایمان و تصدیق به صفات پروردگار توکل است به این که اهل ایمان درباره تدبیر امور زندگى خود به پروردگار اعتماد داشته و به وى واگذار نمایند و او را وکیل و زمامدار مصالح خود بدانند و احتیاجات خودشان را از او درخواست نمایند و هرگز حاجتى را از غیر او نخواهند.

و این نیرو از لوازم خداشناسى و داراى تاثیر طبیعی است از نظر اینکه تصمیم شخص توام با سعى و کوشش گردد و بر حسب نظم جهان خواسته خود را طریق اسباب به دست آورد و مانع آنرا برطرف کند و براى رسیدن به مقاصد شخصى و یا عمومى که به وسایل طبیعی اقدام مینماید نیروى حیات و تاثیر هر یک از علل را در معلولها از پروردگار بداند.

یعنى اعتقاد و ایمان به این که تدبیر امور بر محور اراده و مشیت خداوند است و هیچ یک از موجودات به طور مستقل موثر نخواهند بود بلکه تأثیر آنها ظهورى از مشیت پروردگار است.و نیز داراى تاثیر روانى است به لحاظ اینکه تصمیم و کوشش خود را پرتوى از خواست پروردگار بداند و به پشتوانى او خود را براى رسیدن بمقاصد مجهز کند و چنانچه نیروى توکل در انسان استقرار یابد خواسته او که ظهورى از مشیت و تدبیر پروردگار درباره امور او است به طور حتم تحقق خواهد یافت و بر حسب آیه " وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ "( سوره طلاق – آیه 3 ) وعده فرموده که هر که تدبیر و زمام امور خود را به خداوند واگذار کند مصالح او را تأمین خواهد فرمود.
پس بهترین تدبیرها در دست اوست و بزرگترین قدرتهای دنیوی هم توانایی ذره ای مقابله با حکم او را ندارند، پس از او بخواهیم و بر او توکل کنیم که تنها خالق ماست و مخلوق را به واسطه قرآن و پیامبر رحمت(ص) و عترت او ، به سوی نیکی ها و بهترین فرجام رهنمون ساخته است و بهترین پناهگاه و نگاهدار ماست...

در نهایت از همه دوستان خوبم به علت خلف وعده عذرخواهی میکنم...