بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

ص وَالْقُرْآنِ ذِی الذِّکْرِ (1) بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی عِزَّةٍ وَشِقَاقٍ (2)

صاد سوگند به قرآن پراندرز (1) آرى آنان که کفر ورزیدند در سرکشى و ستیزه‏اند (2)    ص

ذِکر : شهرت ،‌ آوازه ،‌نام نیک ،‌حمد و ثنا ،‌شرافت ، نماز و دعا ، قوی و دلیر و تسلیم ناپذیر ،‌حرف محکم وقوی ، باران بسیار تند

ذِکره : ذهن ، حافظه

شاقه : با او مخالفت کرد ، با او دشمنی

عزه : عزیز شدن ، گرامی شدن ،ارجمندی ،مناعت ، شرافت نفس ، زیربار نرفتن

 توجه کنیم به اعجاز قرآن :

ذی : صاحب

جای کلمه ذکردر ( وَالْقُرْآنِ ذِی الذِّکْرِ) هر یک از معانی ذکر را قرار دهیم .‌ ودر این آیه  تنها با یک کلمه ذکر، همه معانی بالا بیان شده است

خداوند به قرآن سوگند یاد می کند که دارای آوازه و نام نیک است و حامل حمد وثنا و مزین به شرافت و مجموع دعا ونماز و ستونی محکم وقوی که تسلیم ناپذیر است

سوگندی با این عظمت و مجد وبزرگی برای چیست ؟ 

پاسخ : کسانی که کفر می ورزند در سرکشی و ستیزه اند

کفر به چه چیز ؟ به قرآن که حامل جمیع اصول و فروع دین و هدایت و... است ،‌ کفر می ورزند ، ( می پوشانند ) ناآگاه نیستند بلکه پوشاننده اند ، کفرشان هدفمند است ،‌ معرکه ائی از جنگ راه انداخته اند که در آن جز سرکشی  وستیزه جوئی نیست و عاقبت آن جز هلاکت نیست که بر قومهای کافر گذشته نیز جز این نبود .

کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّن قَرْنٍ فَنَادَوْا وَلَاتَ حِینَ مَنَاصٍ (3) ص   چه بسیار نسلها که پیش از ایشان هلاک کردیم که [ما را] به فریاد خواندند و[لى] دیگر مجال گریز نبود

اولین جزای کفرشان رسیدن به سرکشی وستیزه جویی است (سرکشی و ستیزه جویی نه یک عمل است بلکه خود تاوان گناه کفر است )که خدا جزای کفرشان را سرکشی می دهد تا شیطان اعممالشان را برایشان زیبا جلوه دهد که نه ببینند و نه بشنوند ، و خداوند به قرانی صاحب مجد سوگند یاد می کند که فهم ان  سد راه کفر است و کافران چون بر اصل قرآن کافر شدند به مجرای رسیدن این قرآن هم کافر گشتند و اصل نبوت را به سخره گرفتند و در پی ان وحدانیت خدا را و اصل توحید را که این دو لازم وملزوم یکدیگرند و با بی اعتقاد به هریک ایمان به دیگری میسر نخواهد بود ، واین تکذیب نه از بی علمی که از غرورشان برخاسته بود که آیا بین این همه انسان قرآن بر محمد ( ص ) نازل شده ،وَعَجِبُوا أَن جَاءهُم مُّنذِرٌ مِّنْهُمْ وَقَالَ الْکَافِرُونَ هَذَا سَاحِرٌ کَذَّابٌ (4) و از اینکه هشداردهنده‏اى از خودشان برایشان آمده درشگفتند و کافران مى گویند این ساحرى شیاد است   أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلَهًا وَاحِدًا إِنَّ هَذَا لَشَیْءٌ عُجَابٌ ( 5)  آیا خدایان [متعدد] را خداى واحدى قرار داده این واقعا چیز عجیبى است  ص

أَأُنزِلَ عَلَیْهِ الذِّکْرُ مِن بَیْنِنَا بَلْ هُمْ فِی شَکٍّ مِّن ذِکْرِی بَلْ لَمَّا یَذُوقُوا عَذَابِ

آیا از میان ما قرآن بر او نازل شده است [نه] بلکه آنان در باره قرآن من دودلند [نه] بلکه هنوز عذاب [مرا] نچشیده‏اند (8) ص

 غروری چون غرور شیطان که من که از آتشم بر انسان خاکی سجده کنم ؟( وجالب است که قصه کفر شیطان در انتهای سوره باز تکرار شده است ) که سجده بر ادم نه سجده ظاهری که تسلیم بی قید وشرط است بر صاحب آدم و شکستن غروری که به کفر می انجامد وستیزه جوئی در برابر خدائی که صاحب گنجهای رحمت است . أَمْ عِندَهُمْ خَزَائِنُ رَحْمَةِ رَبِّکَ الْعَزِیزِ الْوَهَّابِ (9) ص

آیا نخواندن  قرآن ، عدم فهم و درک و عمل به قران خود کفری نیست در برابر حقانیت آن وسرکشی در برابر صاحب قران ؟ مسلمانی به اسم ، متاع قابل عرضه ایی نیست .

کفر سبب هلاکت است : آیا این هلاکت تنها مردن است ؟ همین که خداوند نعمت درک قرآن را از انسان بگیرد انسان به هلاکت نیافتاده ؟ و جالب اینکه نمی دانیم مرده ایم وتصور می کنیم  زنده ایم و نفس می کشیم .

ایمان به قرآن و مجرای نزول وحی ، (وجود نازنین پیامبر) وتسلیم در برابر فرمان واراده خدا راه جلوگیری از کفر وسرکشی و در انتها هلاکت است .

کِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَیْکَ مُبَارَکٌ لِّیَدَّبَّرُوا آیَاتِهِ وَلِیَتَذَکَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ  (29) ص

نکته : در سوره شریف ص 5 اصل مهم دین با بیانی شیوا عنوان شده است

توحید : أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلَهًا وَاحِدًا إِنَّ هَذَا لَشَیْءٌ عُجَابٌ( 5)

نبوت ( که در دل اصل امامت نهفته است چرا که پیامبر عظیم الشان ما به مرحله امامت رسیده اند )

وَعَجِبُوا أَن جَاءهُم مُّنذِرٌ مِّنْهُمْ وَقَالَ الْکَافِرُونَ هَذَا سَاحِرٌ کَذَّابٌ (4)

کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ ذُو الْأَوْتَادِ(12)    وَثَمُودُ وَقَوْمُ لُوطٍ وَأَصْحَابُ الأَیْکَةِ أُوْلَئِکَ الْأَحْزَابُ(13)ص

عدل : یَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاکَ خَلِیفَةً فِی الْأَرْضِ فَاحْکُم بَیْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَى فَیُضِلَّکَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا نَسُوا یَوْمَ الْحِسَابِ (26) ص

معاد : هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِیَوْمِ الْحِسَابِ (54) ص