اوست [همان] زنده‏اى که خدایى جز او نیست پس او را در حالى که دین [خود] را براى وى بى‏آلایش گردانیده‏اید

واژگان :

در پستهای قبل به طور اشاره به این دو ویژگی اشاره شده است آنچه را که

  بیان میکنیم از باب اهمیت موضوع می باشد .

از ویژگیهای دو صفت مهم که در انسان بالقوه و بطور مستقل وجود دارد را در آیات چنین نامبرده است .

1-یا آوری خدا در فطرت خویش که هنگام بروز بلا و خطر به بهترین وجه

 و شکل ممکنه از خدا یاد می کند تا آنجایی که بر خلوص آن فرد نسبت

 به خدا نمی شود ذره ای شک کرد اما  فرد به شکل خالص ترین انسان

 نسبت به خدا جلوه گری می کند در صورتی که حقیقت بغیر از آن است ‘

 این صفت که خود فرد به جهاتی آن را در ضمیر آگاه خویش مدفون

می نماید ‘ برای دور اندیشی و فرار از لحظه های خطر در نظر گرفته

 می شود اما قباحت کار زمانی آشکار می گردد که فرد از بحران به

 وجود آمده رهایی پیدا کرده

(( و خود را دخیل در بر طرف نمودن خطر می بیند )) و بدین

وسیله خدا را با همه مهربانیش فراموش نموده و خود را جانشینی برای

خدا می بیند ‘ این نوع تفکر علاوه بر تکبر نوعی نفاق پنهان را نیز در

 شخص پرورش می دهد

( و آغاز ویرانی نفس با خود بزرگ بینی فرد پایه گذاری شده )

و نجات فرد امری بسیار نشدنی بنظر می رسد .

همه این مراحل نشان میدهد که خود فرد در فراهم آوردن این گودال

هلاکت بیشترین سهم را داشته و اگر هم اندیشه های بیرونی کمک

 به این منجلاب نموده است در نهایت این خود شخص است که می پذیرد

و بدین صورت است که خداوند بر چشمو گوش و دل چنین انسانی

مهر زده و آنرا ختم می نماید .

و این در صورتی است که که  حتی با تمسک به خدا قصد تقرب وجود

ندارد و اطاعت و شکر گذاری که می تواند این فرد را از هلاکت

 برهاند نهادینه نشده است بلکه آنچه که از صورت اخلاص می بینیم

ظاهری است آراسته شده بدون باطنی که باید ساخته می شد .

2- یاد آوری خدا در فطرت خویش هنگام بروز بلاومصیبت اما

با قصد نجات  خویش که نه با قصد بدست آوردن اخلاص ‘ این افراد با سه ویژگی نهفته شده در یک صفت قابل

 شناسایی هستند این صفت را خداوند در ایه 32 سوره لقمان

 با نام (( غدّار )) متذکر میشوید که این صفت سه ویژگی منفی را

 با خود حمل می کند .

1- عهد شکنی : چنین انسانی نه ( اندرز پذیر ) است و نه

 ( وفا داربه میثاق و پیمان خود ) و نه ( به سوگندی که خود یاد کرده است )

و هم چنین نه ( اهل مودت و یاری رساندن ) است و نه از آن بعنوان

( ضامن ) می شود استفاده کرد .

2- کافری : این فرد حقیقت موجود را پوشش می دهد از این رو به او

 ( کافر )  نام گذاشته شده است در نتیجه چنین فردی

(( سیاه دل ‘ بی رحم ‘ ستمگر )) است .

3- نا سپاسی و قدرناشناسی  : چنین شخصی هرگز

((احسان ، نیکویی و خدمتی )) را که در باره او می کنند منظر نظر نداشته

و قدر نمی داند

مراقب باشیم تا حّمال این صفت نباشیم که دور ماندن

از اخلاص ‘ هلاکت است