رابطه توحید و اخلاص (2)

پس از اولین قدم برای رسیدن به اخلاص که یقین قلبی وباور درونی بود، نیازمند راه وروشی برای قدم زدن در مسیر اخلاص هستیم ،‌ مسیر شناخته شده باید خود خالص باشد ، این مسیر چیزی نیست جزالف - دین ، کیش آئین ، روش ، که توسط پیامبران چراغ راه ما شده است ب - فرامین عقلی وفطری که با توجه به آن و اخلاص در آن، بی شک به اصل دین که همانا توحید است خواهیم رسید .فرامین زندگی که توسط پیامبران برای ما فرستاده شده وبه صورت جزء به جزء برای رسیدن به کلیت کامل ونهائی است، باید به صورت جزء هم خالص گردد یعنی تمام رفتارها و نیات به طور جداگانه به خلوص برسد ،‌باید ذره ذره ناخالصی را ازدرون خویش بیرون بکشیم ( محاسبه کنیم قبل از اینکه محاسبه شویم ) ،‌نمی شود رودی ناخالص به دریای خالص رسد ،‌در آیه 3-2 زمر

إِنَّا أَنزَلْنَا إِلَیْکَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّینَ ?2?

أَلَا لِلَّهِ الدِّینُ الْخَالِصُ وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِیَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فِی مَا هُمْ فِیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی مَنْ هُوَ کَاذِبٌ کَفَّارٌ ?3? زمر

ما [این] کتاب را به حق به سوى تو فرود آوردیم پس خدا را در حالى که اعتقاد [خود] را براى او خالص‏کننده‏اى عبادت کن (2)

آگاه باشید آیین پاک از آن خداست و کسانى که به جاى او دوستانى براى خود گرفته‏اند [به این بهانه که] ما آنها را جز براى اینکه ما را هر چه بیشتر به خدا نزدیک گردانند نمى‏پرستیم البته خدا میان آنان در باره آنچه که بر سر آن اختلاف دارند داورى خواهد کرد در قیقت‏خدا آن کسى را که دروغ‏پرداز ناسپاس است هدایت نمى‏کند (3)

خداوند می فرمایند دین خالص برای خدا است ( تنها راه خالص به خدا می رسد ) و به بیانی شیوا توجه انسان را به این نکته جلب می کند که عده ائی می گویند ما بتها را وسیله تقرب به خدا انتخاب کرده ایم ، مگر می شود راه ناخالص به یگانگی توحید برسد ؟‌نمی توانیم به بهانه نیت مخلصانه عمل غیر خالص انجام دهیم ، این بت تنها جمادی نیست که در دوره جاهلیت پرستش می شد هر چیز که سد راه رسیدن ما به اخلاص توحیدی شود اعم از عبادات لذت بخشی که برای نفس انجام می گیرد و زن و فرزند و ... همه بتهائی است که جایگزین خدا شده است و روز جزا خدا در مورد آن حکم می کند. در ایه 14سوره مومن

 فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ

پس خدا را پاکدلانه فرا خوانید هر چند ناباوران را ناخوش افتد 14

 ازاین موانع به کفر نام برده شده ،‌ بر طبق این  کافران سعی دارند از حضور اخلاص در نیات واعمال جلوگیر کنند همان طور که قبلا اشاره شد هر پوشاننده ائی که سبب محو ذره ائی از اخلاص در وجود ادمی شود کفری است که به مبارزه اخلاص برمی خیزد ومانع اخلاص خالصانه نسبت به خدا است ، در ایه 139 بقره

خداوند با اشاره به کلمه عمل توجه انسان را به این نکته  جلب کرده که نیت خالصی که عمل خالصانه در پی نداشته باشد نیتی غیر توحیدی است که صاحبان آن دروغگوهستند .

 انسانی که با یقین قدم در راه دین مخلصانه می نهد مزین به تمامیت اخلاص می شود اینچنین انسانی تمام اعمال ونیتش توحیدی است و در درونش ذره ائی غیر خدا جای ندارد بدین سبب حتی خواندن و خواستن او نیز خدائی می شود ( دعای توحیدی ) چند لحظه به دعا های خود فکر کنیم ؟‌ چند درصد آن خواستن خدا برای خدا است ؟‌آیا دعای ما لبریز ازخواستن های ما از خدا برای ما نیست ؟‌ ما باید برداشته شود تا خدا جایگزین ان شود ( چه ارتباط زیبائی دارد اخلاص با توکل و تسلیم ورضا ) خداوند در آیه 14 مومن

فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ ?14?

پس خدا را پاکدلانه فرا خوانید هر چند ناباوران را ناخوش افتد (14)

خدائی خواستن را به ما تذکر می دهد . حال انسانی با یقین ، نیت وعمل خالص و خواستن خدائی داریم، کجای این انسان خالی از خدا است تا گناه جایگزین آن شود ؟ عصمت معصوم برای همین است که به انتهاترین نقطه اخلاص رسیدند در این انسان جائی برای گناه باقی نمی ماند .